تنهایی,معتاد به مواد مخدر,ترس از تنهایی اعتیاد,قفس تنهایی معتاد,کابوس های اعتیاد

تنهایی

بدترین لحظه های عمر من در تنهایی گذشت، من معتاد به مواد مخدر، تقریبا از تنهایی مردم، حتی الان که پاک هستم روحم را آزار می دهد، اولین فکری که در دوران پاکیم به فکرم رسید این بود که چرا مکانی وجود ندارد که معتادان بتوانند ۲۴ ساعت در شبانه روز و ۷ روز هفته را باهم و در کنار هم بگذرانند.

عین یک باشگاه … تا دیگر هیچ معتادی هیچ وقت تنها نباشد؟

قبل از ورود به «ان ای» بی خوابی های شبانه ، شب زنده داری های احمقانه و شنبه و یکشنبه های هراس انگیزی را به یاد دارم که باید مواد بیشتری مصرف می کردم تا درد تنهایی را حس نکنم.

یک هفته بعد از این که برنامه ان ای را شروع کردم، یادم می آید که خرابه های گذشته همه جا حضور داشتند و مرا آزار می دادند، یک سال می شد که یک آپارتمان کوچک اجاره کرده بودم ولی هنوز اکثر جعبه ها را باز نکرده بودم، به غیر از لوازم اولیه ضروری، تقریبا همه وسایل هنوز داخل بسته بندی بودند! و اکنون که ۲۱ سال از پاکی ام می گذرد، من هنوز در خصوص تنهایی خواب های وحشتناک می بینم.

خواب می بینم که در همان آپارتمان، طوطی های زیادی را در قفس حبس کرده ام که از کمبود آب و غذا در حال هلاک شدن هستند، چون من به خاطر ترس از تنهایی نمی خواهم به آن آپارتمان برگردم و به آنها غذا بدهم.

زمانی که بالاخره به آن آپارتمان برگشتم، صندوق پستی ام مملو از نامه بود و من کلید نداشتم که در آن را باز کنم، همیشه می ترسیدم به آنجا برگردم چون فکر می کردم با جسد پرنده ها داخل قفس هایشان روبرو خواهم شد، درست مثل خود من که در قفس تنهای ام مرده بودم.

یکی از خواب هایی که من در دوران پاکی داشتم، این بود که به تنهایی در مرکز روانی بزرگی به اندازه یک آشیانه غول پیکر هواپیما، بستری شده بودم، کارکنان این آسایشگاه مرا در یک سلول مصنوعی قرار داده بودند تا من را که تنها بیمار آنجا بودم مهار کنند، البته به علت حضور پرستارهایی که در آنجا بودند من احساس تنهایی نمی کردم و حالم خوب بود.

الان که دارم اینها را می نویسم ، بغض گلویم را گرفته است، با این مغز بیمار اصلا نمی خواهم دوباره از این آسایشگاه مشکوک بازدیدی داشته باشم، همین که این افکارم دوباره من را به یاد این کمپ مخوف می اندازد کافی است!

من هنوز به آن مکان رویایی نیاز دارم: جایی که بتوان ۲۴ ساعت شبانه روز و ۷ روز هفته در کنار سایر اعضای انجمن معتادان گمنام بود. به NA نیاز دارم، ولی متاسفانه همیشه در دسترسم نیست، اگر خوش شانس باشم می توانم در برنامه های روزهای تعطیل، همایش ها و برخی رویدادها و گردهمایی های بهبودی شرکت داشته باشم.

من هرگز به اندازه روزهایی که در جلسه بهبودی بودم احساس امنیت نکرده ام، چون آنجا تنها نبودم، با این حال در آخرین روزهایی که آنجا بودم دوباره جنون تنهایی، عین زمانی که در آن آسایشگاه روانی بودم، به سراغم آمد و دوباره در میان همه افرادی که آنجا بودند احساس غریبه بودن و تنهایی پیدا کردم.

تنهایی خیلی دردناک است… ما باید در جاهای بیشتری حس کنیم تنها نیستیم، درست مثل زمانی که داخل جلسات برنامه معتادان گمنام هستیم، فکر نکنم شما علاقه ای به شنیدن سایر کابوس های من داشته باشید، چون درباره پیدا کردن یک آپارتمان مناسب است، من هرگز نمی توانم چنین آپارتمانی پیدا کنم چون همیشه فکر می کنم کسی حاضر نباشد بامن زندگی کند و من دوباره تنها خواهم ماند.

یکی از رویاهای خوبی که در سال اول پاکی ام داشتم این بود که در ماشینم کوکائین داشتم ، ولی با وزش باد همه آن از بین رفت و من خوشحال بودم که دیگر اسیر این ماده مخدر مخوف نیستم، کاش امکان داشت دیگر اسیر افکارم؛ هم نباشم، داستان من درباره هر روز جلسه رفتن نیست، درباره این است که نیمه شب احساس تنهایی نکنم و اینکه کاش صبح که از خواب بیدار می شوم هرگز دوباره تنها نباشم. (گلوریا. ک) Never Alone Magazine , Mar – Apr

تنهایی,معتاد به مواد مخدر,ترس از تنهایی اعتیاد,قفس تنهایی معتاد,کابوس های اعتیاد