رابطه با دنیای اطرافمان
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
ما شالوده و پایه بهبودی خود را می سازیم. هرقدر که امنیت بیشتری پیدا می کنیم، به همان نسبت افق دیدمان گسترده تر می شود و به اهدافی میرسیم ، که فکرش را هم نمی کردیم.
خیلی از ما تحصیل را از سر می گیریم، یا شغلی پیدا می کنیم یا تشکیل خانواده می دهیم. باید بطور منظم شالوده بهبودی خود را بررسی کنیم، تا اگر خلل یا ترکی در آن ایجاد شده است ترمیم کنیم.
چنین شالوده و پایه محکمی نیاز نبود ، اگر که می خواستیم چادری برپا کنیم، اما ما داریم بر روی این شالوده و پایه یک آسمان خراش می سازیم. این آسمان خراش باید پایه و اساس مستحکمی داشته باشد، مبادا بازسازی یک اتاق آن باعث شود تا کل ساختمان فرو ریزد. ابزاری که از آنها برای ساختن شالوده بهبودی استفاده می کنیم، تنها ابزاری نیستند که در آینده هم به آن نیاز داریم.
البته منظور این نیست که ابزار اوليه ارزش خود را از دست می دهند. ابزار اولیه بهبودی همیشه مهم هستند، اما در مراحلی ممکن است برای حفظ و تقویت ما کافی نباشند. وقتی به جایی می رسیم که هر چه میدانیم هم باز برای مان کافی نیست، به اعضاء باتجربه تر مراجعه می کنیم.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
احتمالا همان جواب ساده همیشگی را می گیریم، که: راه حل مشکل مان در قدمها است. عمیق تر شدن رابطه ما با قدمها ادامه پیدا می کند، حتی بعد از کار کرد چندین باره آنها برای بعضی از ما تمرین مداوم دعا، مراقبه، نوشتن و حتی تمرینات بدنی از همان ابتدای بهبودی مفید است، که در طول مدت غنی تر نیز می شوند.
این یک حقیقت ساده است که حفظ و نگه داشتن یک تمرین برای مدتی طولانی، به برنامه ما شکل و ساختاری میدهد که می توانیم به آن تکیه کنیم. برای بعضی از ما پاک شدن و پاک ماندن بزرگترین دست آورد است، و مهم نیست که در زندگی خود چه کارهای دیگری انجام میدهیم. برای بعضی دیگر زیباترین هدیه ای است که تا کنون دریافت کرده اند. برای ما همیشه ممکن نیست تا چیزهای را که بخاطرشان سپاسگزاریم را با مردم خارج از برنامه بهبودی در میان بگذاریم. این ممکن است مانعی بین ما و دنیای بیرون باشد.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
بعضی از ما بطور کامل در دنیا و گردونه بهبودی باقی می مانند، یعنی: تمام دوستان ما در بهبودی هستند و تمام زندگی ما با انجمن گره خورده است، نه بخاطر اینکه می ترسیم تا از برنامه خارج شویم بلکه بخاطر اینکه روابط غنی ما در NA ما را بطور کامل ارضاء می کند.
همدلی عمیقی که در انجمن با یکدیگر شریک می شویم، NA را برای ما خیلی خاص می سازد. زیرا به راحتی درباره احساساتمان و تاریک ترین و ترس آورترین اتفاقات زندگی مان با شوخ طبعی مشارکت و صحبت می کنیم. کاری که خارج از جلسات ممکن نیست. برای بعضی از ما، کفایت می کند تا با خلاصه شدن زندگی مان در NA راضی و خوشنود باشیم.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
برای بعضی دیگر، به وجود آوردن صمیمیت و دوستی که طی بهبودی با آن آشنا شده و به آن عشق می ورزیم، در خارج از جلسات یک چالش هیجان آور است. ما ممکن است این تجربه را داشته باشیم که نوع رابطه ما در NA با نوع رابطه ای که خارج از آن با خانواده، محافل مذهبی، همکاران یا همسایگان داریم، متفاوت باشد.
ما با این مسئله که قسمتی از هویت مان در انجمن و قسمتی از آن در خارج انجمن شکل بگیرد، مشکلی نداریم و راحت هستیم. هر یک از ما، فقط برای امروز، آن مخلوطی که برای ما کارآیی دارد را، پیدا می کنیم. برای اکثر ما، خویشتن پذیری به معنی ایجاد تعادل بین بهبودی مان و زندگی ای است که خارج از NA داریم. بعضی اوقات ممکن است، به اندازه دلخواهمان در انجمن حضور نداشته باشیم. ما متوجه تفاوت در بهبودی مان می شویم، و حتی وقتی بعد از مدتی دوری به جلسات برمی گردیم، این تفاوت را احساس می کنیم.
زمانی که رابطه تنگاتنگی با انجمن نداریم، به راحتی احساس فراموش شدن به ما دست می دهد. اعضاء از ما می پرسند که کجا بوده ایم، که این سئوال باعث ناراحتی و دلخوری ما می شود. عصبانی شدن در جلسات به خاطر اینکه اعضاء آن گونه که دلخواه ما است، با ما رفتار نمی کنند، ما را در شرایط خطرناکی قرار میدهد.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
ابزار این برنامه می توانند تبدیل به اسلحه شوند، اگر که ما انتخاب و بدترین شکل استفاده کنیم. حتی کارکرد قدم می تواند شرایطی را برای سازد تا خود را به دلیل کامل نبودن مان، آزار دهیم.
به قول بعضی از اعضا ، نقص های ما، همان ابزار زندگی هستند که از کار افتاده اند. به نیز، بعضی اوقات از دل بدترین نقص های اخلاقی ما، بهترین ابزار در دست ما قرار می گیرند. ما از خود مشغولی به سمت تمرکز شدید بر روی سوق پیدا می کنیم و بتدریج بین این دو افراط و تفریط، تعادلی ایجاد می نمائیم و هرقدر بیشتر تمرین می کنیم، زمان بیشتری در حالت تعادل هستیم.
اگر با چکش بر روی شست دستمان بزنیم، حس تناسب ما تغییر می کند و احساس می کنیم که شست دست مان بسیار بزرگ شده است. ما درباره هر حرکت آن فکر می کنیم و مراقب هستیم تا با چیزی تماس نداشته باشد. این حالت در رابطه با غرور ما نیز صدق می کند. وقتی آزار می شویم و به غرورمان بر می خورد، احساس می کنیم که از زندگی بزرگتر شده ایم.
احساس می کنیم همه دارند درباره ما صحبت می کنند. فروتنی یعنی دست یافتن به حس تناسبی که ریشه ای محکم در واقعیت دارد. و داشتن تصویر بهتری از جایگاه خود در دنیا و فضایی که در آن اشغال کرده ایم.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
ما در می یابیم که نه به بزرگی و نه به کوچکی ای که فکر می کردیم، هستیم. ما برای افرادی که دور و برمان هستند، مهم هستیم. اما نه به این معنی که آنها همیشه میسنجند که رفتارهایشان چه تاثیری بر روی ما دارد.
خود-مشغولی ریشه در ترس دارد. عمیق ترین ترس مشترک در اكثر ما است که خودمان را کاملا از دست بدهیم. می ترسیم تا برای تغییر کردن چیزهای که درباره خود می دانیم را رها کنیم. می ترسیم مراقبه کنیم، می ترسیم ایمان از بین برود. می ترسیم از باورهایمان ، جایگاه مان در دنیا دست برداریم، مبادا جایگاه دیگری برای خود پیدا نکنیم.
برای اکثر ما رها کردن خودمان، ممکن است اولین قدم در یافتن خود واقعیمان باشد. لازم نیست ما این قدر محکم به همه چیز بچسبیم. یکی از اعضاء در مشارکت خود می گفت: “زمانی که می سپارم، اما رها نمی کنم مانند این است که سر و ته میشوم.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
” رها کردن به ما آزادی میدهد تا خود را به صورت طبیعی و تدریجی اصلاح کنیم. به جای این که سعی کنیم خود را در غالبی که فکر می کنیم خوب است، به زور بگنجانیم. در طول زندگی با خود مشغولی دست به گریبان خواهیم بود.
این نقصی نیست که بتوانیم به یک باره آن را رها کنیم و بارها و بارها فعال می شود. اغلب احساسات ما باعث می شوند تا خود مشغولی ما فعال شود. اعتیاد بیماریی است که ایده ها و رفتارهای ما را تحریف و از شکل عادی خارج می کند.
زمانی که پذیرش را تمرین می کنیم، خود را از عکس العمل ها و واکنش هایمان دور می کنیم. و این باعث توانایی ما می شود تا به مسائل بهتر از آنچه دید محدود ما اجازه می دهد، نگاه کنیم. دعای آرامش ابزاری است که ما بارها در بهبودی از آن استفاده می کنیم، یعنی: بررسی چیزی که می توانیم تغییر دهیم و چیزی که نمی توانیم تغییر دهیم، می تواند تبدیل به نقطه قوت ما می شود.
رابطه با دنیای اطرافمان,شالوده و پایه بهبودی,ابزار اولیه بهبودی,گردونه بهبودی
منبع : کتاب پاک زیستن
Visits: 216
