خویشتن پذیری

فردی با سال‌ها خودانتقادی و اعتیاد، از طریق آشنایی با اصول بهبودی و به‌ویژه خویشتن‌پذیری، مسیر پذیرش خود و زندگی بهتر را پیدا می‌کند. این تجربه نشان می‌دهد که پذیرش خود، کلید رهایی از احساسات منفی و آغاز بهبودی است.

از سن کم خیلی زودرنج، عیب‌جو، ناراضی، افسرده و سردرگم بودم و این احساسات تا سال‌ها باعث شده بود احساسات بدی را تجربه کنم. بیشتر اوقات در حال مقایسه زندگی خودم با دیگران بودم؛ همیشه در حال مقایسه شغل و تحصیلات پدر و مادرم با دیگر دوستانم بودم. گاهی حتی احساس می‌کردم اسم دوستانم از من بهتر است. در کلاس درس همیشه دعا می‌کردم که معلم پسوند فامیلی‌ام را نخواند تا همکلاسی‌هایم به من نخندند؛ یا حتی گاهی در آینه که به خودم نگاه می‌کردم، پذیرش دیدن خودم را در آینه نداشتم. این احساسات به مرور مرا عصبانی، پرخاشگر و در نهایت افسرده و منزوی کرده بود.

بزرگ‌تر که شدم، نه رشته تحصیلی‌ام، نه شغلم، نه همسرم و حتی وسایل خانه و مدل اتومبیل و حتی گوشی همراهم مرا راضی نمی‌کرد. باز هم به دنبال مقایسه خودم با دیگران بودم و در نهایت مصرف مواد مخدر مسکن موقت و خوبی بر روی این درد مزمن بود؛ اما وقتی به مرور اجبار در مصرف پیدا کردم، روز به روز شرایط و مشکلاتی که داشتم بیشتر شد و اختیار زندگی‌ام را کاملاً از دست داده بودم تا این که پیام انجمن معتادان گمنام به من رسید.

وقتی با فرآیند قدم‌ها آشنا شدم، متوجه شدم که کمبود خویشتن‌پذیری یکی از ضعف‌های اخلاقی من در شخصیتم و زندگی‌ام است.

پی بردم که بیماری‌ای به نام اعتیاد دارم که خودش را به روش‌های مختلفی از طریق ضعف‌های اخلاقی نشان می‌دهد. اصول نهفته در قدم‌های دوازده‌گانه توانست اتاق تاریک وجودم را روشن کند. به کمک قدم‌ها تا حدودی با خود واقعی‌ام آشنا شدم. فرآیند کارکرد قدم‌ها، به‌ویژه قدم چهار تا هفت، به من کمک کرد تا الگوهای رفتاری ناسالمم که بخشی از آن‌ها در عدم خویشتن‌پذیری دخیل بود را شناسایی کنم؛ الگوهایی مانند عدم درک شرایط دیگران، مقایسه خود با دیگران، عدم صداقت با خود، تأییدطلبی، نداشتن اعتماد به نفس و عزت نفس، ترس، خودکم‌بینی، غرور، طمع، حق به جانبی و غیره.

کارکرد قدم‌ها و رهنمودهای برنامه باعث شد تا پی ببرم خودم را همان‌گونه که هستم بپذیرم. تغییر این نوع الگوهای رفتاری که سال‌ها با آن‌ها زندگی کرده بودم، گاهی سخت، زمان‌بر و دردآور بود؛ اما به مرور با تمرین صبر و پذیرش متوجه شدم که برای برطرف کردن ضعف‌های اخلاقی‌ام لازم است مسئولیت‌هایی که برای برطرف کردن آن‌ها به عهده دارم را به درستی انجام دهم و از خداوند نیز درخواست کنم تا برای مرتفع کردن آن‌ها به من کمک کند. در این مسیر روزانه دعا کردم و به مرور یاد گرفتم به جای فرار یا سرپوش گذاشتن روی آن‌ها، با ضعف‌های اخلاقی‌ام روبرو شوم و تأثیر آن‌ها را با کمک راهنمایم مورد بررسی قرار دهم و در جهت برطرف کردن آن‌ها اقدام کنم.

خویشتن‌پذیری به من کمک کرد تا به این درک برسم که برطرف شدن نقص‌های شخصیتی از طریق پذیرش خود همان‌گونه که هستم اتفاق می‌افتد.

جزوهٔ خویشتن‌پذیری به ما یادآوری می‌کند که گاه گرفتار خیال‌بافی‌های سوزناکی می‌شویم و آرزو می‌کنیم که ای کاش می‌شد این‌طور نباشیم و آن طوری باشیم که دلمان می‌خواهد. ما اغلب به گونه‌ای عمل می‌کنیم که انگار این موضوع فقط در مورد چیزهایی که نمی‌بینیم صدق می‌کند؛ به این معنی که ما می‌دانیم که از نقص‌های شخصیتی رها شدن فقط از طریق پذیرش خود به همان گونه که هستیم و تمایل به این که اجازه دهیم نیرویی برتر از خودمان آن را برطرف سازد، امکان‌پذیر است. در حال حاضر با کمک رهنمودهای برنامه عاشق همسرم هستم، شغلم را دوست دارم، مدل ماشین و خانه کوچک‌ام مرا اذیت نمی‌کند و برایشان از خداوند سپاسگزارم. اکنون اگر جایی لازم باشد خودم را معرفی کنم، با افتخار پسوند فامیلی‌ام که جزئی از هویت من است را بیان می‌کنم.

اکنون حدود هجده سال است که در برنامه هستم و پاکم و بابت اصول روحانی برنامه معتادان گمنام از خداوند سپاسگزارم؛ چون به واسطه این اصول می‌توانم پس از سال‌ها کشمکش با خود، جلوی آینه بایستم و به جای ناراضی بودن از خودم و شمایل ظاهری‌ام، خودم را همان گونه که هستم بپذیرم و دوست داشته باشم.
 

برگرفته از مجله پیام بهبودی / سال بیستم / شماره 81 / زمستان 1403