اهمیت پرهیزگاری

پرهیزگاری صادقانه، پایه‌ای برای بهبودی پایدار و پیشگیری از بازگشت به رفتارهای گذشته است.

غلبه بر بهانه‌ها و دستاویزها نقش مؤثری در بهبودی ما ایفا می‌کند. خودفریبی مرا بیمار نگه می‌دارد. وسوسه و اجبار ناشی از تلاش برای سرکوب احساسات با استفاده از چیزهای خارج از خودم، باعث تداوم بیماری‌ام می‌شود. پرهیز مداوم از تمام چیزهایی که باعث تغییر احساسات و خلق‌و‌خوی من می‌شوند، باید در اولویت قرار گیرد. من چگونه می‌توانم ماهیت احساساتم را شناسایی کنم، وقتی با مصرف مواد روی آن‌ها سرپوش می‌گذارم؟

تمام رفتارهایی که انجام می‌دهم، نشأت‌گرفته از احساسات و باورهای مبتنی بر آن‌ها هستند.
اگر زیر بنای باورهای خود را اصلاح نکنم، هرگونه تغییر در رفتارهایم، در بهترین حالت، موقتی خواهد بود. بیان نکردن تمام حقیقت به اندازه دروغ گفتن می‌تواند گمراه‌کننده باشد.

در سنت دوم کتاب چگونگی عملکرد این موضوع بیان شده است که صداقت یعنی به‌کارگیری اصول روحانی صرف‌نظر از هر شرایطی که داریم. برنامه‌ای که صادقانه نباشد، برنامه‌ای بر اساس خودفریبی خواهد بود. زندگی بر اساس خودفریبی، فرصت کمی برای موفقیت برای من به وجود می‌آورد. بهتر است از همان اول با خودمان صادق باشیم و از همان آغاز، به‌طور کامل پرهیز کنیم. در این صورت است که من شانس موفقیت در بهبودی را به دست خواهم آورد.

قبلاً شنیده بودم که می‌گفتند: «دردِ دانستن و به خاطر سپردن، کمتر از دردِ دانستن و به خاطر نیاوردن است.» زیرا وقتی می‌دانم و به یاد نمی‌آورم، باعث می‌شود که آگاهی خود را فراموش کنم و این مسئله مرا به سمت رفتارهای گذشته سوق می‌دهد، بدون این‌که متوجه شوم. ولی دانستن یک موضوع و به یادآوردن آن، باعث می‌شود زخم‌های درونی ما بهبود یابند. وقتی که روش آگاهانه را به کار بگیریم، به ما این موضوع را بیان می‌کند که چه چیزی برای انجام دادن اشتباه است.

وقتی که دردی را به‌طور موقت درمان کنیم، در اصل آن را درون خود بی‌حس کرده‌ایم، اما این درد اجازه رشد بیشترِ دردهای درونی را خواهد داد. این مسئله باعث گسترش بیماری ما خواهد شد. تنها با متوقف کردن آن بیماری است که بهبودی امکان‌پذیر می‌شود. پاک ماندن باید در رأس قرار گیرد.