روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

روحانیت در عمل

درک و پذیرش قدمها و سنت ها برای همه ما مهم است. ما باید از چیزهایی که آموخته ایم، استفاده کنیم در غیر این صورت این آموخته ها بی ارزش می شوند. زمانی که درگیر خدمت ایثارگرانه شویم، درک می کنیم که لازم است از تمام اصولی که آموخته ایم و به آن عشق می ورزیم، استفاده کنیم. خارج شدن از حال و هوای خود، کار آسانی نیست اما دقیقا چیزیست که ما را از زندان خود ساختمان آزاد می سازد.

بعضی مواقع واضح است که اگر تغییر نکنیم به دردسر خواهیم افتاد. بعضی اوقات هم آزادیم که سر جای خود باقی بمانیم، اما نه به این معنی که برای خود کم بگذاریم. کارهای بسیاری وجود دارد که ما در صورت نیاز به تغییر می توانیم، انجام دهیم. اما ساده ترین این کارها، اغلب مهم ترین شان نیز هستند. زمانی که به دیگران کمک می کنیم و می بخشیم، به اندازه کافی از حال و هوای خود خارج می شویم تا بتوانیم از زاویه و منظر متفاوتی به زندگی خود نگاه کنیم.

بطرز عجیبی، کارهایی که با از خود گذشتگی کامل انجام می دهیم، اغلب پرمنفعت ترین نتیجه را برای ما دارند. خدمت ایثارگران، خدمتی است که به نیروی برترمان، انسان های دیگر و خود می کنیم. زمانی که جزئی از این فرایند باشیم، می بینیم که نیرویی عظیم تر از طریق ما نسبت به تاثیر گذاشتن بر ما نسبت به تاثیر گذاشتن بر زندگی دیگران اقدام می کنند..

وقتی که خود شاهد این اتفاق باشیم، دیگر به سختی می توانیم واقعیت را انکار کنیم. ما از فقط زنده بودن شروع می کنیم، و کم کم به زندگی ای می رسیم که فراتر از رویاهایمان است. اگر چه این قول را بارها در جلسات شنیده ایم، ولی باز وقتی که در برابر دنیایی از امکانات قرار می گیریم، تعجب زده می شویم که بعضی اوقات بسیار هم ترسناک است. لحظاتی وجود دارند که زندگی آن قدر حق انتخاب در برابر ما قرار میدهد، که به طرز عجیبی باعث میشود تا زندگی پوچ و خالی بنظر برسد. ما که برای سالیان دراز عادت کرده بودیم که حق انتخابی نداشته باشیم، اغلب به این نتیجه می رسیم که داشتن حق انتخاب متفاوت و زیاد برای مان ناخوشایند است. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

ما باید با مخالفت و سرباز زدن خود، کنار بیاییم تا بتوانیم نسبت به برنامه متعهد باشیم. ممکن است از این جهش ترس داشته باشیم، زیرا هیچ راهی وجود ندارد که حدس بزنیم ما را به کجا خواهد برد. ممکن است بترسیم، از اینکه بشدت خواهان چیزی باشیم، زیرا خودخواهانه بنظر می رسد، یا فکر از دست دادنش، ما را آزار دهد. یکی از اعضاء مشارکت می کرد که: ” من باور داشتم که شکست خوردن، غیرقابل پذیرش است، و در ضمن باور داشتم که خودم در زندگی، یک بازنده هستم.

بنابراین راه فراری برایم وجود ندارد. من به ابزاری نیاز داشتم تا با انسان بودن خود کنار بیاییم.” آزادی از شر ایده های قدیمی به آسانی و به یکباره با هم، بدست نمی آیید. که باید خدا را در این مورد شکر کرد. حقیقت این است که اگر به یکباره و سریع این فرآیند را طی می کردیم، به احتمال زیاد جان سالم به در نمی بردیم. پذیرش این آزادی، یک عمل بزرگ و شهامتی روحانی است. یکی از اعضاء مشارکت می کرد که: “اوایل بهبودی، کسی به من گفت که دیگر می توانم برای خودم زندگی داشته باشم. مثل این بود که اولین بار این حرف را می شنوم.

همیشه زندگی از بغل من رد میشد، بیشتر بخاطر اینکه ، نمی توانستم جایی در آن برای خود پیدا کنم. NA به من روحیه ، شهامت زندگی مجدد را داد، تا به دنیا وارد شوم و…. زندگی کنم” رویاها و آرزوهای ما خود به نوعی هدایت کننده ما هستند. و نگاهی گذرا به آنها، ممکن است به ما نشان ندهد که واقعا به کجا خواهیم رفت، اما ممکن است مسیر ما را در این سفر مشخص کند. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

اگر تمایل داشته باشیم که بسوی رویاهایمان حرکت کنیم، مطمئنا به فراتر از آنها دست خواهیم یافت. یکی از اعضاء می گفت که: “من می ترسیدم که اگر به آنچه می خواهم، دست پیدا کنم دیگر کاری برای انجام دادن در بهبودی نداشته باشم.” رسیدن به هدفهایمان، پایان داستان نیست. پایان سفر بسوی یک هدف، اغلب آغاز مرحله جدیدی در زندگی است. اکثر ما عادت کرده ایم تا توسط بحرانها یا مصیبت ها به جلو رانده شویم. به تمرین نیاز است تا یاد بگیریم که چگونه توسط چیزی به غیر از درد و رنج، انگیزه پیدا کنیم.

تمایل به برخاستن و انجام دادن کاری که به نظرمان صحیح می آید، نیاز به اعتمادی مضاعف دارد. به قول یکی از اعضاء: “دقیقا به همان شکلی که برای تهیه لیستی از داشته هایم در قدم چهار مشکل داشتم، در حال حاضر هم برای تهیه لیستی از اهداف و کارهایی که از انجام آنها لذت می برم، مشکل دارم.” ما نیاز را به اشتیاق، و وسوسه را به عزم و تصمیم تبدیل می کنیم.

زمانی که تمایل پیدا کنیم تا معنی واقعی آزادی را بپذیریم، تازه سفر واقعی شروع خواهد شد. پس از سال ها بهبودی، می توانیم به عقب نگاه کنیم و بخاطر کارهای که انجام داده ایم راضی و سپاسگزار باشیم، که البته رخنه و خلاء هایی نیز خواهیم یافت. لحظه ای در زندگی ما پیش خواهد آمد که می توانیم بفهمیم چه مقدار از کارهایی که انجام داده ایم، در خدمت به این باور بوده که اگر کارهای درست را انجام دهیم، در عوض می خواهیم دست پیدا خواهیم کرد.

آن وقت تشخیص میدهیم چیزی که ما به دنبالش بودیم یک رابطه آگاهانه نبوده، بلکه راحتی و آسایش دائم بوده است. این مسئله باعث وحشت بسیار ما می شود. آیا این به معنی آن است که رابطه ما با نیروی برترمان قلابی بوده است؟ آیا بهبودی من یک دروغ است؟ بعضی از بیداری های روحانی، خشن و وحشتناک است.

ما مسائل را به وضوح و شفاف می بینیم، و چیزی که می بینیم ممکن است ناخوشایند و هشداردهنده باشد. باز کردن چشم به تاریکی درون مان، آزار دهنده است. به قول یکی از اعضاء: “زمانی که برای اولین بار به درون خود نگاه کردم و حقیقت بعضی از کارهای که انجام داده بودم، بر من روشن شد، فکر کردم که این حقایق درباره همه چیز صدق می کند. ترسیده بودم. فکر می کردم که فرصت بهبودی به من داده شده بود تا تمام این نعمات را ببینم و آخر سر بفهمم که متعلق به من نیستند.” توانایی در تغییر فرضیات خود درباره دنیا، یکی از مهم ترین آزادی های است که داریم، زیرا به ما این قدرت را میدهد تا گزینه های را ببینیم که قبلا تصورش را هم نمی کردیم.

ما احترام به نفس کم خود را با ماسک بی خیالی نسبت به دنیای اطراف مان می پوشاندیم. و به زندگی خود بعنوان کوره راهی در بین گزینه های بد نگاه می کردیم. یکی از اعضاء می گفت که: “من خود را بعنوان مانعی بر سر راه اراده خداوند، میدیدم.” رابطه ما با نیروی برترمان، در دوران اعتیاد بدترین خسارات را دیده است، و یکی از سخت ترین رابطه ها جهت اصلاح است. ما می دانیم که بی تفاوتی و بی حوصلگی در مورد اصول روحانی، بسیار خطرناک است، اما بعضی مواقع و بعد از مدتی پاکی، ما دچار نوع دیگری از بی حوصلگی نیز می شویم. به این معنی که ما برای خود در بهبودی یک سری باورها می سازیم و در برابر هر چیزی که بر خلاف آن باشد و یا آن را زیر سئوال ببرد، مقاومت می نماییم.

اما این دقیقا راهی است برای اینکه آن چیزهای که درباره حقیقت میدانیم را اصلاح کنیم. حقیقت هیچ وقت تغییر نمی کند، بلکه ما چیزی را که درباره آن می دانیم و نحوه درکمان از حقیقت را تغییر میدهیم. هرقدر که به حقیقت نزدیک می شویم، بهتر درک می کنیم که حقیقت نمی تواند به ما لطمه بزند، اگرچه بعضی مواقع دردناک است.

یکی از اعضاء مشارکت می کرد که: “رها کردن باورهای قدیمی سخت بود، برای اینکه من اصلا از اول نمیدانستم به چه چیز اعتقاد دارم.” کاری که در قدمها انجام میدهیم به ما کمک می کند تا باورهایمان را بشناسیم و ببینیم که آیا هنوز برای ما کار می کنند یا خیر. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

یکی از اعضاء اقرار می کرد که: “وقتی دعا می کردم به من احساس شرم و خجالت، بیگانگی و خلاء دست میداد. رابطه من با خداوند نیاز به پشتکار من داشت. من باید حتی زمانی که هیچ احساسی به من دست نمیداد، باز هم به دعا کردن ادامه می دادم. زمان زیادی طول کشید تا دعا کردن برایم طبیعی شد. تمایل به ادامه حتی وقتی که کار بسیار سخت می شود یا هیچ احساسی به ما دست نمی دهد، خود عمل از سر ایمان است. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

ما با تمرین روحانی روزانه این زمان های سخت را پشت سر می گذاریم. این رویه ما را حفظ می کند تا زمانی که احساس مان تغییر کند. ما به تجربه اعضاء دیگر در رابطه با اینکه این تمرین به ما کمک خواهد کرد، ایمان داریم. . . تمایل به ایجاد ارتباط با نیروی برتر می تواند بسیار قدرتمند باشد، اما ممکن است ما در ابتدا مردد باشیم. ما اول یک پای خود را در آب فرو می کنیم، به این معنی که یواش یواش شروع به ایجاد ارتباط می نماییم. ممکن است مدتی طولانی با دعا و مراقبه درگیر باشیم ، قبل از اینکه چیزی احساس کنیم.

یکی از اعضاء مشارکت می کرد که: “من هفت سال راه و روش های مختلفی را آزمایش کردم تا توانستم به روش دلخواه خود دست یابم. پیدا کردن راهی روحانی برای من مانند پیدا کردن کفشی بود که اندازه پایم باشد. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

یکی دیگر از اعضاء می گفت که او در برابر دعا کردن آنقدر مقاومت می کرد که راهنمایش به افراط متوسل شد و به او گفت: “کتاب پایه را در یک طرف اتاق بگذار و خود در طرف دیگر اتاق بنشین و دستت را برای گرفتن کتاب دراز کن. این یعنی دعا کردن.” فرقی نمی کند که به چه شکل دعا کنیم، دعا به معنی دست دراز کردن برای کمک و ایجاد ارتباط است. عملی است از سر فروتنی و صداقت. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

برای بعضی از ما شاید اولین عمل از روی صداقت و فروتنی باشد. ما ممکن است داخل یک گودال قدیمی و آشنا بیشتر احساس آسایش کنیم تا بر روی زمینی صاف و مسطح. تا مدتی نگذرد، ما معمولا متوجه نمی شویم که گیر افتاده ایم، و پس از آن هم رها شدن از شرایط سخت است. اگر نمی خواهیم که اسیر باقی بمانیم، لازم است تا تمایل داشته باشیم قدری ناراحتی و ناخوشایندی را تجربه کنیم.

تجربه چیزهای جدید، خود نوعی تسلیم است. ممکن است خیلی سخت باشد تا به خود اجازه دهیم که آزادی مان را تجربه کنیم. به قول یکی از اعضاء: ” به عنوان یک معتاد، من مخلوق عادت هایم هستم. کافی است سه بار به یک رستوران بروم تا سفارش غذایم به «همان همیشگی» تبدیل شود.” آسایشی که ما در عادات مان پیدا می کنیم، دچار روزمرگی شدن را آسان می کند. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

ترس از بیماری اعتیاد بعضی مواقع باعث می شود که زیاد به جلو حرکت نکنیم، مبادا به خطر بیفتیم. امتحان چشم اندازهای جدید، باورهای جدید و تجربه های جدید همگی قسمتی از زندگی روحانی هستند. یقین و اطمینان می تواند ما را از فروتنی ای که سخت به آن نیازمندیم، دور نگه دارد. روشن بینی سنگ زیر بنای بهبودی است، که شامل روشن بینی درباره برنامه ای که خود کار می کنیم نیز می شود. از زمانی که تعلیم پذیر بودن ” موقف کنیم، به دردسر خواهیم افتاد. اغلب ما برای خود جاده بند و سد راه درست می کنیم ، در حالیکه علائم راهنمائی خیلی مناسب تر است.

وقتی که به جای راه و جاده، دیوار بسازیم، نه تنها فرصت های جدید را از خود دور می کنیم، بلکه خود را در حصار فکر و بینش کهنه و قدیمی مان گرفتار میسازیم. ما به آسانی در دام خودساخته خویش گرفتار می شویم. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

در نهایت وقتی که به کمی آسودگی دست پیدا می کنیم، خیلی محکم به آن می چسبیم. هرقدر که این آسودگی به نشاط و سپاسگزاری نزدیک تر می شود، برای ما ارزشمندتر می گردد.

ممکن است آن قدر برای از دست دادن چیزی که به دست آورده ایم، بترسیم که سد راه رشد خود گردیم. ممکن است باور داشته باشیم که فقط یک راه در NA هست که کارایی دارد، و آن همان راهی است که تا کنون برای ما کار کرده.

اگر یک تمرین یا روش خاص زندگی ما را نجات داده باشد، احتمالا از انحراف از آن راه اجتناب می کنیم. این استحکام و ثبات رای، می تواند زندگی ما را نجات دهد و در هنگام پیام رسانی خیلی مفید واقع شود. اما این تفکر و نحوه برخورد محکم، این خطر را هم دارد که ما را به انسانی لجوج و خودسر و با افکاری بسته تبدیل کند، تا مانع راه اعضائی شویم که مانند ما عمل نمی کنند. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

اگر فکر کنیم که ما دقیقا همه ابعاد برنامه را می شناسیم و میدانیم چه چیزهای برای ارائه دارد، دیگر نه فضایی جهت رشد برنامه باقی می گذاریم و نه فضایی برای رشد خودمان در محدوده برنامه بدتر اینکه اگر زمانی به چیزی بیشتر نیاز داشته باشیم، خود را از قبل قانع کرده ایم که از طریق NA قابل دسترسی نیست. تمایل ما در مشارکت کردن تجربه های جاری خود در بهبودی، به گروه های ما کمک می کند تا همان رشد و نوسازیی که ما به عنوان یک شخص تجربه می کنیم، را تجربه کنند. ما آغاز مجددهای بسیاری در بهبودی داریم. در اوایل بهبودی یاد می گیریم که می توانیم روز خود را مجدد از هر جا که می خواهیم شروع کنیم.

پس از مدتی پیشرفت، یاد می گیریم هرجا که نیاز باشد می توانیم سفری جدیدی را در بهبودی آغاز کنیم. لازم نیست که زندگی خود را نابود کنیم تا شروع تازه ای داشته باشیم. ممکن است فکر کنیم که کارمان تمام شده، در حالیکه تازه آغاز کرده ایم. زمانی که NA هرچه که می خواسته ایم را به ما داده باشد، داستان جدیدی برای ما شروع می شود، یک فصل نو، رسیدن به اهداف مان یک آغاز جدید برای سفر ما است، و در حالیکه سفر ادامه می یابد، ما به تمامی ابزاری که به ما داده شده است، نیاز داریم.

صرف اینکه قبلا از آنها استفاده کرده ایم به این معنی نیست که اکنون باید بر زمین شان بگذاریم. رابطه آگاهانه ایجاد راه های بیشتر برای ارتباط با نیروی برتر، برای تمام رابطه های ما مفید است. برای بعضی از ما این هرگز به معنی درگیر کردن نیروی برتری به نام خداوند نیست.

به قول یکی از اعضاء: “من به اتحاد در NA اعتقاد دارم. برای اینکه هر وقت که دست برای کمک دراز کردم به کمک من آمد. من هر وقت که توان حرکت نداشتم، NA مرا حمل کرد.” یادگیری دعا کردن یک فرآیند است. این فرآیند خود یک سفر پر نعمت است. یکی از اعضاء می گفت که: “من همیشه دعای آرامش را بدون ذکر کلمه اول می خواندم. برای اینکه اعتقادی به آن کلمه نداشتم. زمانی که داشتم قدم سوم را برای اولین بار کار می کردم، دعا کردن را با تشکر کردن شروع کردم. در حال حاضر دیگر خواهش می کنم» یا «متشکرم» یا هر نوع دیالوگ و گفتگویی در بین نیست. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

در حال حاضر دعا کردن برای من، نفسی عمیق کشیدن و گرامی داشتن لحظه سکوت و وصل شدن، است.” دعا به ما کمک می کند تا ترس و عدم اعتمادمان را رها کنیم و با ایمان زندگی کنیم. نباید دعا را حتما درک کنیم تا برایمان کار کند. ما راه را برای ایمانی عمیق باز می کنیم که به ما کمک می کند تا با ناملایمات با آرامش مدتی پیشرفت، یاد می گیریم هرجا که نیاز باشد می توانیم سفری جدیدی را در بهبودی آغاز کنیم.

لازم نیست که زندگی خود را نابود کنیم تا شروع تازه ای داشته باشیم. ممکن است فکر کنیم که کارمان تمام شده، در حالیکه تازه آغاز کرده ایم. زمانی که NA هرچه که می خواسته ایم را به ما داده باشد، داستان جدیدی برای ما شروع می شود، یک فصل نو، رسیدن به اهداف مان یک آغاز جدید برای سفر ما است، و در حالیکه سفر ادامه می یابد، ما به تمامی ابزاری که به ما داده شده است، نیاز داریم. صرف اینکه قبلا از آنها استفاده کرده ایم به این معنی نیست که اکنون باید بر زمین شان بگذاریم.

رابطه آگاهانه ایجاد راه های بیشتر برای ارتباط با نیروی برتر، برای تمام رابطه های ما مفید است. برای بعضی از ما این هرگز به معنی درگیر کردن نیروی برتری به نام خداوند نیست. به قول یکی از اعضاء: “من به اتحاد در NA اعتقاد دارم. برای اینکه هر وقت که دست برای کمک دراز کردم به کمک من آمد. من هر وقت که توان حرکت نداشتم، NA مرا حمل کرد.” یادگیری دعا کردن یک فرآیند است. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

زمانی که افکارمان را ساکت کنیم، بهتر می توانیم جواب های مورد نیازمان را بشنویم. اغلب اوقات ما در حسرت و جستجوی جوابی هستیم که درست مقابل ما قرار دارد. در بعضی موارد، رابطه آگاهانه با نیروی برتر هیچ فرقی با روابط دیگر ما ندارد. ملاقات روزانه در یک زمان و مكان معين و خاص، شروع خوبی برای شناختن است، اما برای پیشرفت رابطه باید تمایل داشته باشیم تا صادقانه و باز مشارکت کنیم.

صمیمیت در طی زمان به وجود می آید. اگر در زمان سختی با کسی نزدیک باشیم، تشخیص می دهیم که آیا می توانیم به او اعتماد کنیم یا نه. روابطی که به ما کمک می کنند تا از سختیها بگذریم برای ما ارزشمند هستند. در حال و در لحظه بودن، احساس زندگی، آگاهی و وصل بودن، همگی احساساتی هستند که ما اغلب از زبان اعضاء می شنویم وقتی که دارند درباره تجربه خود از دعا و مراقبه مشارکت می کنند. اکثر ما، آن حس عمیق اتحاد که در هر لحظه وجود دارد را احساس نمی کنیم، اما همین که میدانیم می توانیم آن را بعضی مواقع حس کنیم باعث ایجاد احساس امنیت در ما میشود.

یکی از اعضاء می گفت، که: ” آن احساسی که من حتی برای چند لحظه دنبالش هستم، حس صلح درونی ای است که بخاطر چیزی خارج از من نباشد. من فقط لازم است تمایل داشته باشم که بار دنیا را برای مدتی زمین بگذارم تا شانس تجربه این حس را پیدا کنم.” ما حتی اگر برای یک لحظه، صلح و ارامش را تجربه کنیم، می توانیم آن را در طول زندگی در قلب مان حفظ نمائیم. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

تمرین اصول، همانند تمرین هر چیز دیگر است، به این معنی که: هر قدر منظم تر و آگاهانه تر آن را تمرین کنیم، در انجامش بهتر خواهیم شد. یکی از اعضاء می گفت که: “وقتی که دعای صبحگاهی خود را تمرین نمی کنم، احساس می کنم که وصل نیستم و دارم با خواست و قدرت خود پیش می روم.” البته ما به هیچ کس نمی گویم که، چگونه، کی و کجا دعا کند. برای ایجاد رابطه آگاهانه ممکن است اصلا به کلمات نیاز نباشد. اما نوعی درنگ یا مکث منظم جهت تأمل مفید است. به قول یکی از اعضاء: “من همیشه برای رسیدن به ۱۰۰ درصد، چالش دارم. معمولا پیشرفتم به سمت هدف خوب است، اما ناگهان می ترسم و عقب می کشم و خود را برای نرسیدن به هدف سرزنش می کنم.” تمرین روحانی منظم به ما نظم و انضباط لازم برای اجرای تعهدات مان را می آموزد. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

توانایی برای رسیدن به هدف، نیاز به تمرین و پشتکار دارد. دست یافتن به مقداری جدایی از احساسات منفی، یکی از هدایایی مراقبه است. این تمرین به ما کمک می کند تا تمرکز کنیم و مسائل را بهتر و واضح تر تشخیص دهیم. به یاد خواهیم داشت که برنامه را در راس قرار دهیم، و به محدودیت های خود احترام بگذاریم. ما هر روز در پی آن هستیم تا خود را از لحاظ روحانی متعادل نگه داریم. بعضی روزها موفق تر هستیم. وقتی که از روی عشقوق می کنیم، از دست آوردهای خود شگفت زده می شویم. از ترسیدن از خود دست برمیداریم، و شهامت پیدا می کنیم تا بر باورها و اعتقادات خود ، تعهدمان نسبت به معتادان گمنام، شاید اولین قولی باشد که نگه داشته ایم.

یکی از اعضاء مشارکت می کرد که: “من همیشه به دنبال آزادی از هرگونه قید و بند و قانون بودم. برای اینکه خود را قانع کنم که آزاد هستم، تبدیل به یک خانه بدوش شدم. وقتی که هرگز جایی برای مدتی طولانی باقی نمانید، می توانید تظاهر کنید که انتخاب هایتان باعث محدودیت شما نمی شوند و اینکه هیچ رد پایی در دنیا باقی نمی گذارید. کوله بار عاطفی من همیشه نزدیک درب خروجی آماده بود؛ اما NA از من خواست کاری را انجام دهم که قبلا هرگز موافق انجامش نبودم، یعنی از من خواست تا: بمانم.” ما باید با مخالفت و مقاومت خود کنار بیایم، تا بتوانیم نسبت به برنامه متعهد شویم. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

عشق بدون شرط که در انجمن آن را آموخته ایم یکی از خالص ترین و نیرومندترین احساساتی است که تجربه کرده ایم. اعتمادی که به ما شهامت لازم برای ماندن علیرغم ناملایمات را میدهد. . بیشتر و بیشتر در می یابیم که اصول برنامه، ما را در انتخاب هایمان راهنمایی می کنند. توانایی در انتخاب عاقلانه، از زمانی شروع می شود که قادر باشیم درباره انگیزه و اشتیاق مان، با خود صادق باشیم. روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام

بعضی اوقات انجام ندادن هیچ کاری، می تواند روحانی ترین کاری باشد که انجام می دهیم. زیرا می تواند ما را از اینکه در آینده مجبور به جبران خسارت شویم، باز دارد و در ضمن به ما زمان کافی میدهد تا خواهان راهنمایی از نیروی برترمان شویم. ما می توانیم احساسات مان را تجربه کنیم بدون اینکه توسط آنها تسخیر شویم. خنده و نشاط همان قدر روحانی هستند، که دعا و خدمت. به قول معروف، روشن فکری و روشن نگری با نشاط و سرزندگی ما شروع می شود.

روحانیت در عمل,فرصت بهبودی,سنگ زیر بنای بهبودی,سفری جدید بهبودی,تعهد به معتادان گمنام